Doorheen de jaren heb ik veel gesport, weliswaar niet altijd even intensief omdat er ook andere zaken waren die mijn leven beheersten. Toen ik geblesseerd raakte was ik me er niet van bewust. Tijdens een vakantie merkte ik voor het eerst dat ik last kreeg van pijn in de bil en aangezien ik weet dat ik fysiek stressgevoelig ben vroeg ik me af van waar die pijn kon komen? Zat ik misschien met onbewuste kopzorgen waardoor ik me niet volledig kon ontspannen? Waarom was die pijn heftiger op het ene moment en minder op het andere ? Welke bewegingen heb ik gedaan waardoor de pijn werd uitgelokt? De vragen bleven maar komen, de antwoorden bleven echter uit..Het was een periode in mijn leven waar ik wél consequent sportte en me fysiek ook sterk voelde.
Aangezien de pijn er niet constant was, was ik er ook niet altijd mee bezig. Er gingen zelfs maanden voorbij zonder pijn, tot ik , geheel onverwacht en zonder uitgesproken aanleiding weer pijn kreeg. Dit fenomeen herhaalde zich een aantal keer maar de tijdspanne tussen de “pijntjes” werd alsmaar korter. Op een bepaald moment merkte ik dat ik de pijn kon uitlokken door een bepaalde beweging te maken. Dit was het moment waarop de zoektocht naar de fysieke oorzaak kon beginnen (en wist ik dat het geen mentaal probleem was)
De standaardprocedure kon beginnen. Afspraak bij de huisarts die niet meteen uitsluitsel kon geven en me doorverwees naar het ziekenhuis voor een echo van mijn bil. Ik kreeg toen een lichte dosis pijnstilling mee in de vorm van antidepressiva want in afwachting van mijn ziekenhuisafspraak nam de pijn alleen maar toe. Dit leidde uiteraard tot meer passiviteit. De echo toonde een afwijking aan de hamstrings, de term”periformis syndroom” werd uitgesproken wat geheel in de lijn lag van de symptomen die ik voelde. Oef, opluchting ! Eindelijk een diagnose, dus een begin om aan de oorzaak te werken.
Ik sliep niet meer, wat uiteraard een invloed had op mijn energie, levenslust, libido, kortom, de goede zaken van het leven.
Helaas, al de zaken die ik toen uitprobeerde waren een maat voor niks en werden de frustraties alleen maar groter. Dit leidde tot slaaptekort wat uiteraard een invloed had op mijn energiepeil, levenslust, libido…kortom…de goede zaken van het leven. Mijn favoriete houding toen was plat liggen, ook in de gym om de mensen te begeleiden. Ik besefte dat dit geen manier van werken was en maakte een nieuwe afspraak voor een MRI van de rug. Pas geruime tijd later kon ik terecht in een ziekenhuis in Antwerpen (de wachtlijsten in Sint-Niklaas waren nog langer). De scan verliep goed en ‘s anderendaags kon ik mijn scan al digitaal raadplegen. Het was meteen duidelijk waar het probleem zat. Mijn tussenwervelschijf drukte zo hard tegen de zenuw dat dit niks anders dan pijn kon opleveren. Een hernia dus. Op verschillende andere niveaus waren ook “afwijkingen” te zien maar dit zijn tekenen van natuurlijke veroudering.
Ik weet dat het lichaam zelfhelend is en dus ik wou me niet laten ontmoedigen door de diagnose. Ik begon met revalidatietechnieken toe te passen in de hoop dat mijn lichaam sterk genoeg zou zijn zichzelf te genezen. Met de scans op zak vroeg ik raad aan mensen binnen mijn netwerk. Zij raadden me toch aan contact op te nemen met neuro- en orthochirurgen.
De wachttijd om me als nieuwe patiënt aan te melden was lang. Mijn eerste afspraak bij de neurochirurg was bij degene die mijn vader ook al meermaals aan de rug had geopereerd. Het was voor hem meteen duidelijk, het was van genetische aard. Mijn wervels zijn meer afgetakeld dan bij leeftijdsgenoten en dus is het ook niet verwonderlijk dat dit zowel bij mijn zus (die ook reeds 2 rugoperaties achter de rug heeft)als bij mezelf een zwakke plek is. Er werd me voorgesteld naar de pijnkliniek te gaan voor een infiltratie om op die manier een operatie op de lange baan te kunnen schuiven. Ervoor had ik bij de sportarts ook reeds een inspuiting gehad (zonder resultaat) dus ik was eerder sceptisch.
Op die manier vertrok ik op vakantie. De heenvlucht verliep vlekkeloos maar bij de terugvlucht hadden we meer dan 12 uur vertraging en dit resulteerde in extra pijnsignalen gecombineerd met ongecontroleerde stuiptrekkingen. Infiltraties werken niet voor iedereen op dezelfde manier. Ik zat helaas in de categorie van mensen waarvoor het resultaat weinig voelbaar was.
Mijn tweede afspraak was bij Dr. Mahieu in Brecht, orthochirurg met specialisatie van de ruggengraat. Ik reed er zelf naartoe en kon niet wachten om me in de wachtzaal op de grond te leggen. In samenspraak met de dokter werd ik de volgende dag al geopereerd. Na de operatie stond hij de volgende morgen aan mijn bed voor de check-up. Dit gebeurde allemaal in een tijdspanne van 72 uur. Dit moest de oplossing zijn.
De eerste zes weken moest het lokale weefsel genezen wat betekende dat ik nog méér moest plat liggen. Een zeer frustrerende periode want voor het eerst in lange tijd had ik geen pijn meer. Uiteraard een magische periode maar ik moest waakzaam zijn om geen druk te zetten en op die manier het herstel in de weg te staan. Van zodra het mogelijk was begon ik aan de revalidatiekine bij Marijke. Terug beweeglijkheid en vertrouwen krijgen waren belangrijke aandachtspunten. Met vallen en opstaan maar vooral door consistent mijn bewegingen te oefenen maakte ik al snel progressie. Zo snel soms dat ik over de grens ging en een terugslag had. Maar ik liet me niet ontmoedigen en luisterde naar mijn lichaam. De inspanningen hadden resultaat! Slechts 7 maanden na de operatie kon ik op skireis vertrekken en was het genieten, samen met de mensen rondom mij die ik graag zie!
Als ik iets geleerd heb van deze blessure is dat niemand alles alleen kan of alles zelf in de hand heeft, maar als je geholpen wordt en je blijft zelf die weg volgen. Dan kan je veel overwinnen, mentaal en fysiek.
Het proces wat ik net heb beschreven heeft vier jaar geduurd en heb ik niet alleen geschreven. Ik ben dan ook iedereen dankbaar die naar me geluisterd heeft en me steun heeft geboden gedurende al die tijd. De blessure heeft me geleerd dat je moet beseffen dat je niet alles zelf kan oplossen maar dat je veel kan overwinnen met de steun van anderen. Mijn toen pasgeboren dochtertje die zo stil huilde ‘s nachts dat ik nà de operatie wél kon slapen, Sarah die me bij alles geholpen heeft (en meermaals ook vervloekte), Dr Mahieu die niet wou wachten tot na zijn vakantie om me definitief van mijn pijn te verlossen, kine Michel die me naar de juiste chirurgen heeft doorverwezen, mijn huisarts die meedacht in het proces, Dr Vyt die tijdens zijn middagpauze een MRI uitvoerde, kine Eva die de pijn probeerde te verlichten dmv manuele therapie, osteopaat Wouter die zoveel mogelijk ruimte probeerde te creëren in mijn heupgewricht, massagetherapeut Karen die keer op keer lichaam en geest tot rust wist te krijgen, kine Marijke die me mijn core op een andere manier heeft leren activeren en het vertrouwen in mijn lichaam geboost heeft, mijn vriend Dries die tijdens zijn vakantie mijn dochter ‘s ochtends uit bed haalde omdat ik niks kon heffen en last but not least mijn collega’s die mijn afwezigheid in de gym opgevangen hebben.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief!